Όταν είχα την ευκαιρία να μετακομίσω από την Καλιφόρνια στη Νέα Υόρκη πριν δυο χρόνια, πετούσα στον έβδομο ουρανό. Είχα βαρεθεί να διαχειρίζομαι το ηλεκτρονικό περιοδικό μου από μακριά και ήμουν πανευτυχής με τη σκέψη ότι επιτέλους θα συμμετείχα στη δράση. Στο Μανχάταν θα μπορούσα να παίρνω συνεντεύξεις από τα είδωλα μόδας και design προσωπικά κι όχι από το τηλέφωνο. Επιτέλους θα δικτυωνόμουν από πρώτο χέρι με όλους τους σπουδαίους του κλάδου που θαύμαζα από παιδί. Θα ήταν ένα τεράστιο βήμα για την καριέρα μου και ήμουν αποφασισμένη να βάλω τα δυνατά μου.

Όταν έφτασα στη Νέα Υόρκη με την αποπνικτική αυγουστιάτικη ζέστη συνέβη κάτι δυσάρεστο. Η επιδερμίδα μου, που ποτέ δεν μου είχε δημιουργήσει κανένα πρόβλημα, τρελάθηκε τελείως. Όταν ξύπνησα τη δεύτερη ημέρα κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν με αναγνώρισα. Το πρόσωπό μου ήταν ξηρό και πρησμένο Και η επιδερμίδα μου ανησυχητικά τραχιά. Πανικοβλήθηκα. Πώς θα συναντούσα όλους αυτούς τους καινούριους ανθρώπους με τέτοια μούτρα; Ντρεπόμουν να εμφανιστώ έτσι στο κατάστημα Bodega και ούτε κουβέντα φυσικά για καμιά σημαντική εκδήλωση μόδας. Ως φανατική της μόδας και της ομορφιάς, προσπάθησα να καλύψω την κατάσταση με μέικαπ, αλλά το αποτέλεσμα δεν ήταν πολύ επιτυχημένο. Σίγουρα δεν ήταν αυτό το λαμπερό ντεμπούτο που φανταζόμουν ότι θα έκανα στη Νέα Υόρκη.

Σε κατάσταση πανικού, έτρεξα στο κοντινότερο πολυκατάστημα και κατευθύνθηκα αποφασιστικά προς τον πάγκο της Clinique για να βρω γιατρειά.

Ακόμη θυμάμαι όταν ως νεαρό κορίτσι με πρωτοπήγε η μαμά μου στην Clinique αφού την έπεισα να με αφήσει να φορέσω μέικαπ. Μου έμαθε ότι είναι μία μάρκα που μπορώ να εμπιστεύομαι. Η ειδικός μου εξήγησε ότι μάλλον η επιδερμίδα μου προσπαθούσε να προσαρμοστεί στο κλίμα της ανατολικής ακτής (δηλαδή στην υγρασία!) και με έστειλε σπίτι με τις καλύτερες ευχές της και μια αγκαλιά προϊόντα Clinique.

Έπλυνα επιμελώς το πρόσωπο, άπλωσα αφειδώς την ενυδατική κρέμα και πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Σχεδόν αμέσως είδα βελτίωση. Πολύ σύντομα, η πρησμένη, άγρια επιδερμίδα ανήκε στο παρελθόν και άρχισα να αισθάνομαι και πάλι ο εαυτός μου. Μπόρεσα να πάω στις εκδηλώσεις και τις φωτογραφήσεις που είχα προγραμματίσει εκείνο το φθινόπωρο με την επιδερμίδα μου στα καλύτερά της. Δεν είναι πάντα όλα καλά και ανθηρά, κάθε τόσο η επιδερμίδα μου κάνει πάλι τα δικά σας, αλλά η διαφορά είναι πως τώρα ξέρω πώς να προλαμβάνω αυτές τις καταστροφικές εξάρσεις.

Η μετακίνησή μου στην άλλη άκρη της χώρας μου έμαθε πολλά πράγματα, αλλά η σωστή περιποίηση της επιδερμίδας μου είναι ένα μάθημα για το οποίο είμαι ευγνώμων. Κάτι που διαρκώς αμελούσα έγινε πλέον η πρώτη μου προτεραιότητα και κάθε πρωί που βγαίνω από το σπίτι αισθάνομαι πιο όμορφη και πιο σίγουρη για το εαυτό μου.

Ήμουν 12 χρονών όταν η επιδερμίδα μου άρχισε να «τρελαίνεται». Περνούσα την εφηβεία λίγο νωρίτερα από τις φίλες μου, και μαζί με την εφηβεία ήρθαν και τα σπυράκια με άγριες διαθέσεις. Καμία φίλη μου δεν είχε εμφανίσει ακόμη ακμή, κι έτσι ήμουν κάπως μόνη μου. Μία πρωτοπόρος στις ορμόνες! Θα μπορούσα να το δω σαν μια περιπέτεια αν δεν ένιωθα με τόσο μεγάλη ντροπή.

Λίγα χρόνια αργότερα, η κατάσταση με τα σπυράκια μου έγινε τόσο άσχημη που η μαμά αποφάσισε να κλείσει ραντεβού σε δερματολόγο. Η μαμά, να’ναι καλά, είναι ένα γενετικό θαύμα. Δεν φοράει ούτε ίχνος σχεδόν μέικαπ, προσέχει ελάχιστα την επιδερμίδα της κι όμως με κάποιο μαγικό τρόπο ωριμάζει σαν παλιό, καλό κρασί. Η κόρη της από την άλλη, το αίμα της, περνούσε την εφηβεία σαν βλογιοκομμένο ασχημόπαπο. Μου συμπαραστάθηκε όσο μπορούσε περισσότερο, αλλά καταλάβαινα ότι αυτά που μου συνέβαιναν την ξεπερνούσαν. Ήμουν μόνη μου και στο σπίτι.

Στην πορεία των χρόνων δοκίμασα σχεδόν τα πάντα. Φαρμακευτικές κρέμες και χάπια, μέχρι και καθαρό οινόπνευμα που μου πρότεινε ένας γιατρός να χρησιμοποιώ αντί για λοσιόν μήπως και διορθωθούν το χάλια στο πρόσωπό μου (μην το κάνετε ποτέ), αλλά τίποτε δεν είχε αποτέλεσμα. Τα χάπια που έφερναν ναυτία, οι κρέμες έκαναν το πρόσωπό μου κόκκινο κι ευαίσθητο, και τα περισσότερα από αυτά που δοκίμασα χειροτέρευαν τα σπυράκια μου.

Μέχρι που μια μέρα... Ήμουν δεκαεφτά χρονών, στην τελευταία χρονιά του σχολείου, με σπυράκια και σιδεράκια στα δόντια. Είχα κι ένα αγορίστικο κούρεμα που προσπαθούσα απεγνωσμένα να μακρύνω... τραγική κατάσταση. (Τα αγορίστικα κουρέματα είναι πάντα κακή ιδέα, Νάταλι). Ακόμη χειρότερα, δεν είχα φιλήσει ακόμη ποτέ αγόρι και το αγόρι με οποίο ήμουν ερωτευμένη χρόνια και που φαινόταν να ενδιαφέρεται για μέσα μόλις είχε ζητήσει ένα άλλο κορίτσι για το χορό του σχολείου—ένα κορίτσι που είχε προσγειωθεί στην πόλη από άλλη χώρα, μάλιστα. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Δεν άντεχα άλλο.

Πήγα στο εμπορικό κέντρο και επισκέφτηκα μια κυρία στο πάγκο του μακιγιάζ. Μου είπε μερικά κόλπα να τονίζω τα ωραία χαρακτηριστικά μου. Πήγα σπίτι κι έκανα εξάσκηση.

Και μετά στο σχολείο αποφάσισα να δείχνω αυτοπεποίθηση. Άρχισα να φλερτάρω με τα αγόρια. Γελούσα περισσότερο. Χαμογελούσα όταν συναντούσα το βλέμμα κάποιου στο διάδρομο.

Φυσικά, όλα αυτά ήταν θέατρο. Αισθανόμουν απολύτως άβολα και ένιωθα ντροπή για την επιδερμίδα μου όπως πάντα αλλά ήξερα ότι έκανα ό,τι μπορούσα για να τονίσω τα χαρακτηριστικά που μου άρεσαν στο πρόσωπό μου, και ήξερα επίσης ότι ήμουν έτοιμη νααισθάνομαι όχι άλλο σαν κινούμενο σπυράκι. Ήμουν έτοιμη να απολαύσω την εμπειρία του λυκείου. Άλλωστε, κάθε κορίτσι πρέπει να ζει τη ζωή του. Είχα, δεν είχα σπυράκια, εγώ είχα τον έλεγχο.

Να σας πω ότι έδωσα το πρώτο μου φιλί ένα βράδυ Τρίτης τον Ιούνιο και ήταν σε εκείνο το αγόρι με οποίο ήμουν ερωτευμένη όλη τη χρονιά - με σιδεράκια στο στόμα και σπυράκια στο πρόσωπο. Τίποτε δεν είχε αλλάξει, αλλά και όλα. Είχα αλλάξει εγώ.

Από τότε έχω την τύχη να έχω υπέροχη επιδερμίδα και, μέχρι τώρα, φαίνεται ότι έχω μοιάσει στη μητέρα μου και στο θέμα της ωρίμανσης. Ποτέ όμως δεν ξέχασα αυτό που έμαθα στα σχολικά χρόνια: Δεν μπορώ να ελέγξω πλήρως την εμφάνισή μου, αλλά μπορώ να ελέγξω αυτό που βλέπουν οι άλλοι όταν με κοιτάνε. Κι αυτό είναι το ωραιότερο συναίσθημα.

Για χρόνια καθώς μεγάλωνα ήμουν σε διαρκή μάχη με το πρόσωπό μου. Ήταν κάτι που με πείραζε και με έκανε να νιώθω απαίσια όταν κοιτούσα στον καθρέφτη.

Ξεκίνησα, βλέπετε, να υποφέρω από σπυράκια σε πολύ μικρή ηλικία—πολύ πριν τα άλλα παιδιά αποκτήσουν σπυράκια έφηβοι. Ήδη από τα δέκα μου χρόνια άρχισαν να εμφανίζονται σπυράκια και ξεκίνησε ο πόλεμος με την επιδερμίδα μου.

Έτρεχα στον καθρέφτη κάθε πρωί για να δω το αποτέλεσμα της μάχης που είχα δώσει το προηγούμενο βράδυ.

Μήπως το καινούριο μοντέρνο προϊόν, ή σπιτική συνταγή ή η τρελή ιδέα (θυμάμαι είχα ακούσει ότι η οδοντόκρεμα μπορούσε να μαράνει τα σπυράκια) με είχε σώσει αυτή τη φορά; Αλλά η απάντηση σχεδόν πάντα ήταν όχι. Και επέστρεφα στο κρεβάτι να χωθώ μέσα στα σκεπάσματα. Όσο συνηθισμένη κι αν είναι η ακμή, έχει μια απίστευτη δύναμη να σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημη, όσο όμορφα χαρακτηριστικά κι αν έχεις.

Όλοι ξέρουμε ότι η ομορφιά είναι πολύ βαθύτερο πράγμα και πιστέψτε με η οικογένειά μου έκανε ό,τι μπορούσε, για να με πείσει ότι κανείς άλλος δεν έβλεπε το πρόβλημα στην επιδερμίδα μου. Αλλά όταν για χρόνια λαχταράς να αποκτήσεις τη δροσερή, φωτεινή και καθαρή επιδερμίδα των φιλενάδων σου, καταλήγεις να βλέπεις μόνο τα σπυράκια στο πρόσωπό σου. Φυσικά μου άρεσε που ήμουν ψηλή, ένιωθα περήφανη που ήμουν καλή αθλήτρια, ήξερα ότι ήμουν έξυπνη, αλλά ποτέ δεν ένιωθα όμορφη.

Τελικά, παραιτήθηκα. Σταμάτησα τις μάχες με την επιδερμίδα μου. Αποδέχτηκα ότι η προβληματική μου επιδερμίδα είναι κληρονομική και αναπόφευκτη. Δεν μπορούσαν να κάνω τίποτε άλλο εκτός από το να βάζω στρώσεις foundation προσπαθώντας να κρύψω τα σπυράκια. Εστίασα σε άλλα πράγματα και έφτασα να τελειώσω το πανεπιστήμιο χωρίς αισθανθώ ούτε μια φορά όμορφη.

Μετά, όταν τελείωνα τη δεκαετία των 20, ανακάλυψα τελικά ένα πρόγραμμα περιποίησης της επιδερμίδας μου που είχε αποτέλεσμα. Ζούσα μια εντελώς διαφορετική καθημερινή πραγματικότητα: ξυπνούσα το πρωί και δεν ανησυχούσα για το τι θα έβλεπα στον καθρέφτη. Μακάρι να μπορούσα να πω ότι δεν ήταν σημαντικό.

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι η καθαρή επιδερμίδα δεν είχε μεγάλη σημασία κι ότι ένιωθα με τον εαυτό μου όπως πάντα – αλλά δεν θα ήταν αλήθεια. Η καθαρή όψη επιδερμίδας στον καθρέφτη το πρωί, το ότι δεν ανησυχούσα μήπως είχα σπυράκια στην επόμενη σημαντική μου έξοδο ή όταν θα έβγαινα φωτογραφία ήταν εκπληκτικό συναίσθημα. Όσο σκληρά κι να προσπαθήσεις για την αυτοπεποίθησή σου, όταν δεν συνεργάζεται η επιδερμίδα σου, είναι μεγάλος ο αγώνας.

Συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αργά να αλλάξω την ιστορία μου και ότι δεν ήμουν πλέον στο έλεος της επιδερμίδας μου – ότι μπορούσα να έχω πλέον την επιδερμίδα που πάντα λαχταρούσα. Ήταν μεγάλη ανακούφιση! Μπορούσα να αντικρίζω τον κόσμο με καθαρή επιδερμίδα κι ένα μεγάλο χαμόγελο κι ήταν τεράστια η διαφορά για μένα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι η ομορφιά είναι πολύ βαθύτερη από την επιδερμίδα – αλλά πάντα θα αγαπώ την ωραία επιδερμίδα μου—και την υπέροχη αίσθηση του να αισθάνομαι όμορφη χάρη σε αυτή.

Ποτέ δεν είναι αργά για να βρει κανείς τον τρόπο να αποκτήσει καθαρή επιδερμίδα.

Όταν ήμουν περίπου πέντε ή έξι χρονών, έκανα μια συμφωνία ανταλλαγής με τον αδελφό μου. Το αντικείμενο ήταν η περιποίηση επιδερμίδας. Ο πέντε χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου δεν ήταν ενθουσιασμένος με την ιδέα, αλλά η συμφωνία μας ήταν η εξής: Θα συμφωνούσα να παρακολουθώ αγορίστικα κινούμενα σχέδια δράσης στην κοινή μας τηλεόραση, αν εκείνος με άφηνε να του κάνω «περιποίηση προσώπου», η οποία θα περιλάμβανε καθαρισμό και αρκετές μάσκες.

Σιγά-σιγά, οι περιποίηση προσώπου που έκανα στον αδελφό μου, στις φίλες μου και σε μένα γίνονταν πιο μελετημένες, καθώς μάθαινα για τη σημασία των στυπτικών προϊόντων (μιλάμε για τη δεκαετία του 1990), των scrubs και των κάθε είδους προϊόντων για σπυράκια προϊόντων για σπυράκια. Η αγαπημένη μου ασχολία ήταν να με στέλνουν για δωρεάν προϊόντα περιποίησης από διάφορους πάγκους εταιρειών με τη μαμά.

Το πάθος μου με την ομορφιά ξεκίνησε από την περιποίηση της επιδερμίδας και είμαι ευγνώμων που έμαθα πώς να περιποιούμαι την επιδερμίδα μου από τόσο μικρή ηλικία. Μου έγινε εμμονή να βρίσκω προϊόντα και συστατικά εξειδικευμένα για κάποια συγκεκριμένη ανάγκη ή πρόβλημα, να δίνω στην επιδερμίδα αυτό που χρειαζόταν, για να δείχνει τέλεια.

Η φροντίδα της επιδερμίδας μου με ανακουφιστικές κρέμες ενυδάτωσης, με τοπικά προϊόντα πρόληψης της ακμής και καθαρισμού με βοηθά να χαλαρώνω και να απολαμβάνω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου, μία τελετουργία άκρως σημαντική για μένα μέχρι σήμερα. Ο χρόνος που αφιερώνω στην περιποίηση της επιδερμίδας μου —πρωί και βράδυ— προσφέροντάς της ό,τι χρειάζεται με κάνει να αισθάνομαι πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Άλλωστε, αυτό που μετράει περισσότερο είναι πώς αισθάνεσαι μέσα σου, και όταν δείχνεις όμορφη, αισθάνεσαι και όμορφα.

Στην εφηβεία και στα 20 χρόνια μου, το πηγούνι μου ήταν το μόνο σημείο του προσώπου μου που εμπιστευόμουν απολύτως. Σπάνια εμφανίζονταν σπυράκια εκεί—που ήταν κάπως παράξενο γιατί είχα τόνους σπυράκια στο μέτωπο και τα μάγουλα από τότε που ήμουν 12 ή 13 χρονών.

Το πηγούνι μου όμως ήταν πάντα λείο και καθαρό. Μια χαρά! Ήταν μεταφορικά το καταφύγιό μου όποτε έκαναν πάρτι τα σπυράκια στο υπόλοιπο πρόσωπο. Μετά κάτι συνέβη όταν έγινε περίπου 36 χρονών. Σαν να γύρισε ένα διακόπτης, κι άρχισα να έχω σπυράκια στο πηγούνι και τα μάγουλα μου.

Ήταν τόσο εξοργιστικό να πρέπει να αντιμετωπίσεις πρόβλημα ακμής α) στα 36 και β) σε σημείο που δεν είχε εμφανιστεί ποτέ πριν. Άρχισα να ανεβάζω φωτογραφία προφίλ στο blog μου και να έχω μονίμως τα μαλλιά μου κάτω, για να κρύβουν τα σπυράκια. Από τη μία πλευρά, έμαθα πολύ καλά να καλύπτω την ακμή με μέικαπ και πήρα πολλά μαθήματα στην πορεία, αλλά καταρράκωνε την αυτοεκτίμησή μου. Τις κακές μέρες, αισθανόμουν πολύ άσχημα και δεν ήθελα καν να βγω από το σπίτι με το πρόσωπο καλυμμένο με μέικαπ. Έπρεπε να το ελέγξω, οπότε κατέληξα να δοκιμάζω μια σειρά από διαφορετικά προϊόντα, με συνταγή και και χωρίς συνταγή γιατρού, και να πειραματίζομαι με αλλαγές στη διατροφή μου.

Ακόμη και σήμερα εξακολουθώ να βγάζω το συγκεκριμένο σπυράκι στο πηγούνι μου, αλλά το πρόσωπό μου έχει βασικά καθαρίσει, και αισθάνομαι και πάλι καλά με την επιδερμίδα μου.

Η επιδερμίδα και τα σπυράκια απαιτούν έναν αγώνα - ας μην κρυβόμαστε. Όποιος λέει ότι δεν είναι σπουδαίο πράγμα, είτε έχει τέλεια επιδερμίδα, ή περισσότερη υπομονή από μένα. Αν περνάτε δύσκολη περίοδο με ακμή, σας καταλαβαίνω, δεν είστε οι μόνοι. Είναι κάτι παραπάνω από εκνευριστικό, το ξέρω, αλλά προσπαθήστε να δείξετε κατανόηση και υπομονή. Χρειάζεται χρόνος και, μερικές φορές, πολλές δοκιμές και προσπάθειες, αλλά τελικά θα τα καταφέρετε. Σίγουρα.

Πότε δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία στην επιδερμίδα μου πριν εμφανιστεί το πρώτο μου σπυράκι όταν ήμουν 14 χρονών. Στην κορεατική κουλτούρα, η επιδερμίδα είναι αντικείμενο λατρείας. Θεωρείται το κυριότερο στοιχείο ομορφιάς της γυναίκας. Όταν άρχισα να εμφανίζω σπυράκια, η μαμά μου με πήγε στο κοντινότερο κατάστημα Clinique και μου αγόρασε το πρόγραμμα 3 step. Μου είπε ότι από εκείνη την ημέρα έπρεπε να πλένω το πρόσωπο μου πρωί και βράδυ.

Άλλα κορίτσια θυμούνται την ημέρα που πήγαν με τη μαμά τους να αγοράσουν το φόρεμα για το σχολικό χορό, αλλά για μένα αυτή ήταν η σημαντικότερη μέρα. Η μαμά ήταν ενημερωμένη απόλυτα ό,τι συνέβαινε με τους πόρους μου, την κυτταρική ανανέωση ακόμη και το χρώμα τους. Δεν κάνω πλάκα. Ακόμη και σήμερα, μου τηλεφωνεί για να με ρωτήσει για την επιδερμίδα μου.

Το πρόγραμμα περιποίησης της επιδερμίδας μου ξεκινάει από τη γιαγιά μου, η οποία δημιούργησε μια παράδοση ομορφιάς βασισμένη στην αυτοπεποίθηση.

Η γιαγιά ήταν ο τύπος της γυναίκας που φορούσε κραγιόν μέχρι τη μέρα που πέθανε. Ακόμη κι όταν έδινε τη μάχη με τον καρκίνο, κυκλοφορούσε καμαρωτά στο σπίτι με το σακουλάκι του καθετήρα της τυλιγμένο με χαρτί περιτυλίγματος και γυαλιστερούς φιόγκους και το κρατούσε σαν τσαντάκι. Κι αυτή μου έδινε οδηγίες για την επιδερμίδα μου. Ερχόταν μαζί μου, ακόμη κι όταν η υγεία της δεν ήταν καλά, στους λαμπερούς πάγκους καλλυντικών στη Σεούλ, για να δει τα καινούρια προϊόντα περιποίησης επιδερμίδας. Μου έδινε συμβουλές για τη σταδιακή αντιμετώπιση ακόμη και του πιο μικροσκοπικού σπυριού.

Οι αγώνες μου ενάντια στην ακμή κορυφώθηκαν σε δύο φάσεις της ενήλικης ζωής μου. Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, ξύπνησα ένα πρωί με ένα μάτσο κατακόκκινα σπυράκια σε όλο μου του πρόσωπο, τόσο χάλια που έβαλα τα κλάματα. Φυσικά, τηλεφώνησα τη μαμά μου, για να μου πει τι να κάνω. Αργότερα έδωσα άλλον έναν αγώνα ενάντια στα σπυράκια όταν ήμουν έγκυος στην κόρη μου. Οι ορμόνες μου είχαν τρελαθεί και έκαναν πάρτι με σπυράκια στο πρόσωπό μου. Τηλεφώνησα πάλι στη μαμά μου. Με ησύχασε κάπως θυμίζοντάς μου ότι έφταιγε το άγχος που είχα και οι ορμόνες της εγγυμοσύνης. Μου τόνισε ότι δεν έπρεπε να τα πειράζω, για να μην αφήσουν σημάδια. Αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι μου είπε τις μαγικές λέξεις: «Θα φύγουν, δεν θα τα έχεις για πάντα».

Συνειδητοποίησα ότι είναι σημαντικό να δίνεις αξία στα φυσικά χαρίσματα με τα οποία γεννιέσαι. Μπορεί να ακούγεται λίγο κλισέ, αλλά εμείς οι γυναίκες δεν το κάνουμε αρκετά συχνά. Το κατάλαβα πολύ καλύτερα αφότου έγινα μητέρα.

Όταν βγάζουμε ένα σπυράκι, νομίζουμε ότι το μόνο πράγμα που βλέπει όλος ο κόσμος είναι ένα κατακόκκινο εξόγκωμα, ενώ στην πραγματικότητα δεν το βλέπουν τόσο έντονο όσο εσύ ή και καθόλου.

Αξίζει να θυμόμαστε ότι η ακμή είναι ένα ασήμαντο θέμα στην ευρύτερη εικόνα, ώστε να να καθησυχάζουμε το άγχος μας ενώ παράλληλα φροντίζουμε την επιδερμίδα μας. Σε σύγκριση με όλα τα άλλα θαυμάσια, υπέροχα θετικά στοιχεία μας, η ακμή είναι σαν μια περαστική μπόρα. Δεν μένουν για πάντα. Να θυμάστε όλα τα εσωτερικά σας προτερήματα. Είναι σημαντικά και το ξέρετε.

Μετά χαμογελάστε, φύγετε από τον καθρέφτη και απολαύστε την ημέρα σας.